გვატარებს ყელი, მხრებზე დაყრდნობილი თეთრი კრატერი, ლექსები ლავა, რომელსაც მერე, წლების მერე, არქმევენ ოპალს და ჩვენი ყოფნა – ოპლა! სადღაც, გაკირულ ყდაში. ვინ იცის მაშინ, ისე, როგორც ქარვაში მწერი, ან მარმარილოს განასერში თეთრი ნიჟარა, გვიპოვნოს ვინმემ, ბუნებრივი - თითქმის ღვთიური, და ამავე დროს – „ღვთაებრივად შეუსაბამო“.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
