უნდა მენახე.. ვიძახი ყრუდ და უიმედობა მისველებს თვალებს, მემახსოვრები გპირდები მუდამ და ვნანობ ახლა დაკარგულ წამებს. არ ვიცი ტკივილს თუ აღწერს ლექსი, რას შევადარო ფიქრი ამგვარი, რეალობას რომ ამჯერად ვერ ვცვლი, გულში მეღვრება ცრემლის მაგვარი. ჩემთვის იყავი სტიმული, ბიძგი, რომ შემძლებოდა ამაზე მეტი და ახლა თითქოს ვეღარც კი ვიბრძვი, რადგან მგონია მე თავი წვეთი. შენ ხომ ამბობდი: იკითხე ბევრი და მეც ვკითხულობ ჰომეროსს, ბოდლერს, მინდა რომ ვიყო შენსავით ბრძენი, მაგრამ ჯერ მხოლოდ ლექსად ვწერ ბოდვებს. აწი ვის ვკითხო ისეთი რჩევა, შენ რომ შეგეძლო მოგეცა ჩემთვის, ამის ხსენება მე მექცა ჩვევად და ვნანობ- მომხდარს ვერავინ შეცვლის. როგორ იტირონ ის ერთი შვილი მშობლებმა, როცა შენ აღარ ივლი, რა ვუთხრა ოთო, რით ვანუგეშო, ამგვარ ღირსებით აღმზრდელნი გმირის?!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
