ახლა მოდაშია თურმე დეპრესია, ბოლო ტენდენციებს გავხდი აყოლილი. გუშინ რაც გითხარი, სრული სიგიჟეა, სრული სიგიჟეა - თავიდან ბოლომდე. მე ახლა შეშლილი უიღბლო გავხდი და გიჟების აღლუმზე დავდივარ დროშებით. ძველი სურათები , ეს უკვე ფაქტია! ღია დარაბები - ის, რა
... კითხვის გაგრძელება »
გამომიტანა ბუნებამ მსჯავრი: სულზე ბორკილად მადევს ასაკი და მაინც შენი ეტლის ვარ მგზავრი, თუ გნებავს - შენი გზის ავაზაკი. მე შენსკენ დიდხანს მოვქონდი ტალღას, ვით უგრძნობელი ნივთი, საგანი... და შენი ყველა ცოდვა ვარ ახლა და არა ერთი იმათთაგანი. ვე
... კითხვის გაგრძელება »
ბედი ამქვეყნად არვის უმართლებს, ჭირთა მოთმენა _ კაცთა ნიჭია და ჰა, ქართველმა თავის სუფრაზე თვითონ სიკვდილიც შემოიჩვია! შემოიჩვია, გვერდით დაისვა, ვით სანაქებო ვინმე სტუმარი და სამუდამოდ გაითავისა მისი ტკივილი და საზრუნავი. სადღეგრძელოებს, სალამ
... კითხვის გაგრძელება »
მე მოვალ შენთან _ გუშინ ან შარშან, შენ მოხვალ ჩემთან _ ხვალ ან გაისად, როცა კვირტები დაიწყებს გაშლას, როცა ხეხილი ნაყოფს დაისხამს; როცა მე და შენ იმდენად დაგვღლის ამქევყნად ჩვენი როლის თამაში, რომ მე დაგითქვამ შეხვედრის ადგილს სადმე წარსულში ან მომავა
... კითხვის გაგრძელება »
გარეთ ქარია. ძალიან მძლავრი ქარია გარეთ და მე ამ ქარში გავრბივარ, თუმცა ოთახში მძინავს. გარეთ თოვლია. ძალიან დიდი თოვლია გარეთ და მე ამ თოვლში ვეფლობი, თუმცა ოთახში მძინავს. ისვრიან გარეთ... და მერე ვიღაც მოცელილივით ეცემა თოვლზე და გაცივებულ თ
... კითხვის გაგრძელება »
დრომ დამაბერა და დამარბია, გამიცამტვერა ნატვრა ყოველი, მაინც ხვალინდელ დღისკენ გავრბივარ, ვით უსინათლო მარათონელი. სულ ასე ვირბენ... ღმერთის შეწევნით არც დავეცემი გზაზე მოხუცი და თუ მომავალს ვერ დავეწევი, გავჩერდები და... წარსულს მოვუცდი!
ჩემი სიყვარული ყველაფერს გერჩიოს, გახსოვდე ყველგან და მარად არ გადამეჩვიო, არ გადამეჩვიო, არ გადამეჩვიო, არა! შენ თუ მიმატოვებ ვის უნდა შევჩივლო, ვინ მეტყვის: წუხილი კმარა... არ გადამეჩვიო, არ გადამეჩვიო, არ გადამეჩვიო, არა!
მე ვწერ უბრალო, გაცვეთილ სიტყვებს (მათ ვანაცვალე ჩემი ლექსები!), _ მე ამ სიტყვებში ჩემ ნათელ სიყრმეს, ჩემ ტკბილ ბავშვობას ვეალერსები. განა არ მესმის სიახლის ყადრი? (სახელისათვის მეც მიომია!) და მაინც ძველი "დარდი" და "ვარდი" ყველაზე კარგი რითმა მგონია
... კითხვის გაგრძელება »
თავისუფლება, - მას რუსულად "სვობოდა" ჰქვია, - ხელებშეკრული ჩაიყვანეს პრაღიდან მოსკოვს... თავისუფლება თავისთავად მშვენიერია, მშვენიერი კი, რა თქმა უნდა, ჭეშმარიტია, ჭეშმარიტება კი უთუოდ სიმართლეს ნიშნავს, რასაც რუსულად "პრავდა" ჰქვია... ჰოდა, ეს "პრავდა" იუწყ
... კითხვის გაგრძელება »
განაბულ თვალებში — ფოცხვერის სიფიცხე, ცხრა სიტყვის დათმობა ერთ საქმის გულისთვის... მიცნობდეთ: პოეტი მიხეილ ქვლივიძე — „კეთილი განზრახვის ავანტიურისტი!“ მიხვდით ამ გამოთქმის იდუმალ შინაარსს? ხომ არ გეუცხოვათ სიტყვების ჯავარი? სიტყვებს ნუ ენდობით... მთავარი ის
... კითხვის გაგრძელება »
ნაწვიმარია. მთაწმინდაზე თეთრი ნისლი წევს. ჯერ არ გამშრალა ქვაფენილზე სველი ლაქები. ქუჩაში მიდის მამაჩემი, გოგი ქვლივიძე — ერთ დროს ცნობილი ინჟინერი და ქალაქელი. მას ძველმოდური, გაცრეცილი პალტო აცვია, ჭაღარა თავზე ქა
... კითხვის გაგრძელება »
მთები ვარსკვლავებს ბარში მწყემსავდნენ, ბნელში გართხმული სდუმდა ზეგანი, და თქვა იესომ: `მამლის მესამე დაყივლებამდე, ერთი თქვენგანი მიღალატებსო...~ `მიღალატებსო?~ და შეკრთა მაშინ ჩვენი სერობა, თითქო სუფრაზე უცებ დაგვესწრო თვით ანგარება და პირფერობა... ქ
... კითხვის გაგრძელება »
„იყო არაბეთს“... არაბეთს არა ყოფილა არავინ! საქართველოში იმხანად ხელმწიფედ გვყავდა თამარი, მგოსანიც გვყავდა — პირველი წარჩინებულთა სიაში, მაგრამ ეს კაცი რატომღაც ცხოვრობდა... პალესტინაში!
მთაწმინდა _ წმინდა სავანე მოგვთა და გზა _ ყვითელი სხივების გარე, სიცოცხლით სავსე მზე თითქოს მოკვდა და მის ცივ ცხედარს დაერქვა ,,მთვარე”. მთვარის ღიმილი დაეცა ქუჩას _ ვერცხლია ზეცა და ფილაქანი, მუხლისთავები ღამეს რომ უჩანს, იმიტომ ისმის ქარის ქაქანი...
... კითხვის გაგრძელება »
1. ხის რგვას ვერ სჯობს მოჭრა ხისა, ათზე მეტი არის ასი... ზოგჯერ, ნაცვლად "დორ-ჩარისა", "დუ-ბეშის" და "დუ-ბარასი", ჯდება მარტო "დუ" ან "ბეში" და თუ წყვილებს მაინც ველით, სანამ წავალთ დიდუბეში, სულ ვაგოროთ კამათელი!
მაშ, შენ ამბობ, რომ არ ჰყოლია მტრები რუსთაველს, არ გაჰქცევია სამშობლოდან სულთამხუთავებს და რომ მარტოდენ უიმედო ტრფობის ბრალია, თუ ამ ქართველმა უცხოეთში სული დალია?! იქნებ ტრფიალმა გადახვეწა ყველა მელექსე: თეიმურაზი, არჩილ მეფე, ვახტანგ მეექვსე, საბა-სულხანი
... კითხვის გაგრძელება »
თუ გიცდიათ მდინარეში ჩანგლით თევზის ჭერა? სულ უბრალო საქმე არი: ზიხარ... უცდი... გჯერა... ასეთია ჩვენი საქმეც, ანუ ლექსის წერა: კალმით ხელში მაგიდასთან ზიხარ. უცდი. გჯერა.
გამაცოცხლე! გამაცოცხლე! გამაცოცხლე! გამაცოცხლე! გამაცოცხლე და სიცოცხლით ხელმეორედ გამაოცე! გამაოცე, გამაკვირვე, განმაცვიფრე, გამახარე, გამამრავლე, გამავრცელე და ამქვეყნად დამამყარე!.. სანამ პირში სული მედგა ... კითხვის გაგრძელება »
"ასოცდაცხრამეტი - ორმოცდათოთხმეტი- სამოცდაშვიდი..." გახსოვდეს, პოეტო, და თუ ვაჟკაცი ხარ, იყავი მშვიდი! მოკვდი და გაცოცხლდი! იცინე! იტირე! იფიქრე! წერე! ღვინო სვი, დათვერი და დასაძინებლად მიბრძანდი მერე! ძილშიც გაიხსენე ის ლურჯი სამოთხე, ... კითხვის გაგრძელება »
აქ იჯდა _ აი, ამ ადგილზე, ზღვა ფეხთით ეწვა და ტანზე მარტო ოქროსფერი მზის სხივი ეცვა. და ოქროსავით უგრძნობელი, მაგრამ გრძნეული, თვალისმომჭრელად ლაპლაპებდა მისი სხეული _ ოქროს ემბაზი, მარტოოდენ ფორმა და ხ
... კითხვის გაგრძელება »
გაეხადა ბალს სამოსი წვიმის ცრემლით მინისლული, იდგა სუნი საღამოსი, სინესტის და ფოთლის სუნი. მიჰყიოდა ქარი ღრუბლებს, ხეივანში მზე იწოდა, მერე _ კარი გაიხურეს _ მზე არავინ შეიცოდა იქვე, ბაღში გამოკეტეს, ღამე იყო _ რა იცოდა?!
შენ ეი, „ხმელეთ-ზურმუხტო“, გამოიხედე აქეთ: ნუთუ არ ღიზიანდბი, როდესაც პირში გაქებთ, ხოლო ზურგს უკან — ძირს გითხრით, შეურაცხგყოფთ და თავს გჭრით ჩვენი უზნეო „სიმკვირცხლით“, მოჩვენებითი გარჯით?!
ადრე წიგნებს ვკითხულობდით, ჩვენი სულის მარჩენალს, "ჯაყოს ხიზნებს", "გველის პერანგს", "დიდოსტატის მარჯვენას". კაზმულ სიტყვის მადლი გვეცხო შუბლზე, როგორც მირონი, და სუყველას სასთუმალთან გვედო გალაკტიონი... ახლა წიგნი ვიღას ახსოვს, დრო დაგვ
... კითხვის გაგრძელება »
წვიმამ მოიკლა ჟინი ღამით და ახლა გრილა და სველ სილაზე მკვდარ თევზივით აგდია დილა. ნისლია მთებზე და ბურუსში სახლებიც გაქრა და ზღვაში თეთრი ხომალდივით შეცურდა გაგრა... უცებ შორიდან, — ვერ გაიგებ, საიდან ისმის, — ქალის კივილმა
... კითხვის გაგრძელება »
როგორ მომრავლდა შენი მოდგმა, დანიის პრინცო, შენისთანებით გავსებულა მთელი ქალაქი, ზოგი მე თვითონ გამიზრდია,ზოგს არც კი ვიცნობ, ზოგიერთებს კი თვითონა აქვთ ჩემზე ამაგი! რაც მართალია _ მართალია, არც ჭკუით გგვანან, არც ვაჟკაცობით და გაგების გრძნეულ უნარით, მაგრამ
... კითხვის გაგრძელება »
ააფახულა წამწამები თბილისის მზემ და, შემომეგება მთაწმინდიდან ,,მამადავითი", ნარიყალადან შემომცქერის კვლავ ,,ქართლის დედა", გული ისე ძგერს, ვიცი, პულსსაც ვეღარ დამითვლით. რომ ჩავუყვები ,,სამებიდან" დამრეც ქვაფენილს, მომეფერება ,,მეტეხი" და ,,სიონი" ერთად, მუჭ
... კითხვის გაგრძელება »
შენ არასდროს გითამაშია მუხლამდე თოვლში, არასდროს გიჩვენებია ქვიშის სასახლე და არც სხვა მამებივით გითქვამს, რომ ვიყავი პრინცესა ძილისპირული ზღაპრებიდან.
(მხოლოდ ჩურჩულებდი, რომ გყავდა ორი, მერე სამი, ოთხი ჩიტი და შეკეთ
... კითხვის გაგრძელება »
ჩემს სამშობლოს არ დასჭირვებია მამაჩემის წითელი დიპლომი, სიღრმისეული განათლება და ზამთრის სიჩუმესავით მძაფრი ადამიანურობა. ჩემი ქვეყანა გულმკერდგამოჭმულ, მანტიაშემოცმულ ჩუჩელად იქცა და კიდევ უფრო მეტად არ დასჭირდება ჩემი ფარატინა ატესტატი, ... კითხვის გაგრძელება »
ასე იყო - მოვდიოდით მარტო, ერთმანეთის სხეულებში გადიოდნენ ადამიანები და აღარ გვესმოდა ცხელი, ყელამომწვარი ქუჩის ხმაური. გზაზე ნაბიჯებად ვტოვებდით მხრებიდან დაცვენილ ნიჟარებს, ხავსიან თმებში ვმალავდით სახეს და ვერაფერს ვუხერხებდით ... კითხვის გაგრძელება »
მერე ისევ მძიმე ღამის ჩამოეშვა ფარდები. მერე ისევ გამიმხილა მთვარემ გულის განცდები. ვარსკვლავები კელაპტრობდნენ გალაქტიკის არეში და ჩემს სულსაც იქ ეწადა ჰორიზონტზე თარეში. მერე ისევ მიეკედლა მთელი ჩემი არსება, წმინდანებით გადაჭედილ ამოუცნობ არსენალს და ეს სულ
... კითხვის გაგრძელება »
გარეთ წვიმის ხმა აბრეშუმის შრიალს წააგავს, ფიქრებით ვწვდები ვეივერის მფლობელ ჰააგას. ვიწრო სივრცეში ჰორიზონტი მოსჩანს იმხელა, ნიაგარაც კი სიმორცხვისგან დენას იკლებდა.
ზღვარი არ უჩანს აზრთა წვდომის მარადისობას და ცისარტყელამ სათნოების სხივი ისროლა. მილე
... კითხვის გაგრძელება »
მე მივუყვები აბრეშუმის გაცრეცილ ტრამალს და თან უკვდავი იმედების საკინძე დამაქვს. თუმცა დამღალა დამსხვრეული წამების ცქერამ, გულმა ვერ დათმო ნაოცნებარ დღეებზე მღერა.
ჩემში ორმაგი ქარიშხალი ჩასახლდა ვამჩნევ, ერთი მათბობს და მეორე უგულოდ მანგრევს. ერთი სიც
... კითხვის გაგრძელება »
ნუ იდარდებთ, ამ ტკივილსაც გადავიტან, ძალა შემწევს მოგიტევოთ შეცდომები. მე არ ვიცი ცხოვრების გზა სად წამიყვანს, ნუ გგონიათ, რომ მე თქვენგან მეტს მოველი.
ნუ იდარდებთ, მე შევძლებ და წამოვდგები, არ დავუხრი თავს ამ მძიმე განსაცდელებს. მერე რა თუ გული კვლავა
... კითხვის გაგრძელება »
სულზე შემომაცვდა მარიამობის თვე, გულში შემოდგომის შიშმა დაიბუდა. წვიმავ, გევედრები დღესაც არ მოხვიდე, სველი ღამეები სისხლად ამიდუღდა. ვდგევარ თავდაყირა მტანჯველ ქაოსში და მხოლოდ დუმილშია ახლა ჩემი შვება. თუ კი უთქმელობით ნატვრა ამისრულდა, ალბათ გაზაფხ
... კითხვის გაგრძელება »
ისე მორცხვად წვიმს, თითქოს ზეცა ცრემლებს მიმალავს, შეჩვეულ სევდას... ვერც მიმხელს და ვეღარც ინახავს. კვალში მომყვება ყვავ-ყორანი, ცისკენ მიმავალს, მე ღამე ასე უსასრულო, ჯერ არ მინახავს.
მოგისმენიათ?! - ალიონზე რას ყვება წვიმა... რა საუცხოო ბგერებს ქარგავს ძირ
... კითხვის გაგრძელება »
იცი რა? ნუ დარდობ, რაღაც შიცვლება როდემდე გაატანს ოხერი ავდრები, სულ ხომ არ იქნება ამდენი ფოთოლცვენა, ჩაივლის სევდის და მინორის კადრები. იცი რა? ეს ერთი იმედი შემომრჩა, იმედი ამქვეყნად ტკივილის დაძლევის... უფალო, აქ
... კითხვის გაგრძელება »
რამდენ საუკუნეს მოვითვლი არ ვიცი, მოვდივარ ტანჯვით და მოვდივარ ამაყად, ამდენი საუკუნის ვნებამორეული როგორ გიერთგულებ ნეტავი განახა. თუ ნეკნი გაკლია მიზეზს ნუ მოძებნი ნუ ცდილობ გამხადო ერთ წუთში მხევალი, თუ ნეკნი გაკლია იქნე
... კითხვის გაგრძელება »
მისი ცივი საფლავი, ცივი ეპიტაფია, ზედ წარწერა- იცხოვრა დაუსრულო დიდებით, მისი გული უბრალო, მარად ღმერთის სახლია, ვერ გატეხეს ტანჯვით და ვერც ცრუ გადაბირებით.
მისი ცივი სხეული,მისი სულის აკლდამა, ზედ წარწერა- ნიჭივე იმსახურა, სახურავ გადახდილი დახურა, გ
... კითხვის გაგრძელება »