აღარაფერი აღარ დარჩა ძველი განძიდან, დუმილის ოქროც განიავდა და სიტყვის ვერცხლიც. ღამის პეპელა სტრიქონებით ვაპურებ მერცხლებს, სიცარიელით ჩემი სული როგორ დამძიმდა. რადგან რაც იყო გასაზიდი, ჟამმა გაზიდა და ახლა დროის უზარმაზარ საცერში გაცრილს, სექტემბრის ქარი სხეულიდან ფოთლებს-ღა მაცლის,
მე, ასეთ ბებერს, ასეთ ხმელს და ასეთ გატოტვილს მათში, ვინც მოდის და ფესვებზე თეთრ ბატკანს მაბამს. შემოდგომაა. ინსომნია. ტრაგიკულ ამბავს, წიგნის თაროზე შემომჯდარი, ყვება ბალმონტი - როგორ დედდება სისხლძარღვებში ქაღალდის წებო... ჩემი დაღლილი თვალებიდან ღამე გადმოდის და ჩემს მაგიერ ტანთ იხდის და ლოგინში წვება.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
