რა შორს მიდიხარ?! შემოდგომის ამ პირველ ფოთოლს უამბე... ამ სკვერს, ამ შადრევანს, ამ – მოკლედ, რა შორს მიდიხარ?! ღეჭავ სიგარეტის ფილტრს, ანუ ფითილს, ანუ კბილებში, კვამლთან ერთად, ყოველგვარ კავშირს
ცრი, მასთან, რასაც ცოტა ხნის წინ კავშირი ერქვა შენს და ღმერთს შორის და ყველაზე მარტივ გზას ირჩევ, როცა მიდიხარ... და გველივით ტყავს, ანუ მერქანს იძრობ და ხელში ცარიელი ბოთლით და სირჩით,
მიდიხარ, როცა პოეტი ხარ, ანუ თუ იცი, რომ ყველა წასვლა ნაცადია და ის-ღა გაკლდა, რომ სერიული თვითმკვლელივით მორიგ სუიციდს უძღვნი ამ ფოთოლს, ამ შადრევანს, ამ სკვერს, ამ... მოკლედ,
უტევებ ცოდვებს პილატეს და ბანგას მარიაჟს, უწვეულებოდ, უნადიმოდ და უტრაპეზოდ, ირგებ სხეულზე, ტოგასავით, ღამეს, ბარეჟის და ვენებს იხსნი, მარმარილოს ცივ კანაპეზე.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
