მაიორკასთან სულ სხვა არის ხმელთაშუა ზღვა (ასეთ დროს შავ ზღვას, როგორც წესი, არ იგონებენ)... აქ განთიადი გახლეჩილი, მზეა, შუაზე და შეღამებას ფერი დაჰკრავს ფლამინგოების. და იბიციდან მონაბერი, მსუბუქი ბრიზი, აკვამარინის სამკაულებს ქვიშაზე ფანტავს. პალმების ჩრდილქვეშ ირუჯება მედუზა გრილზე, რომ მერე ვახშმად მიებაროს ლაგუნის ფანტომს. არაფერია აქ სიკვდილზე უფრო უაზრო, ხოლო სიცოცხლე, პირობითად - ალეგორია: მაიორკასთან სულ სხვა არის ხმელთაშუა ზღვა (ასეთ დროს გულრიფშს, როგორც წესი, არ იგონებენ)...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
