იჯდა მოხუცი მიტოვებული ზამთარში ბუხრის პირას, თვალებზე ცრემლი ჩამოდიოდა თან მისტიროდა მის თავს. იჯდა ბუხართან, სხვისი შემყურე, და გულს ატანდა სითბოს, მარტო ოთახში არვის ელოდა ვნებით შეყურებდა წარსულს. მისი ხელები დაკოჟრილიყო სითბოსაც ვეღარ გრძნობდა, მისი დამჭკნარი სახე სხეული გარდაცვლილს უფრო გავდა. დღე იყო ისე, თან თოვლიანი, არაფერს არა წააგავდა თვითონ მოხუცის უმანკოება ცხოვრებას დარდად ჩარჩა. დრო გადიოდა არავინ ჩანდა და ჩაეძინა თითქოს, ჩაძინებული ბოლთას ურტყამდა ბნელეთში სიზმრად წასულს. არც შუქი ქონდა და არც საჭმელი მშიერი ისე იჯდა, შესციცინებდა ფანჯრის კუთხეში ანარეკლს თოვლის გუნდას. იჯდა მოხუცი, მთელი დღე იჯდა, იჯდა დღითა და ღამით მაგრამ ერთ ღამეს მისი ცხოვრება ბუხართან დასრულდა წამით
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
