მიხეილ ქვლივიძე - ჰამლეტი / mikheil qvlividze - hamleti
როგორ მომრავლდა შენი მოდგმა, დანიის პრინცო, შენისთანებით გავსებულა მთელი ქალაქი, ზოგი მე თვითონ გამიზრდია,ზოგს არც კი ვიცნობ, ზოგიერთებს კი თვითონა აქვთ ჩემზე ამაგი! რაც მართალია _ მართალია, არც ჭკუით გგვანან, არც ვაჟკაცობით და გაგების გრძნეულ უნარით, მაგრამ ისინიც მერყეობენ, საწყლები, სანამ... სანამ დასტური წამოსცდებათ, ანდა უარი! `ყოფნა-არყოფნა” _ ეს საკითხი აწუხებს მათაც, ლუკმაპურისთვის არ იციან კაცის დანდობა, "ყოფნა" _ ფულია მათთვის, ფული და კარგი მადა, ხოლო "არყოფნა" _ უფულობა და უმადობა!.. მეც მათთანა ვარ, მათ ამქარში ვცხოვრობ და მაინც არ ვაგდებ არად _ არც მათ ძმობას, არც მათ ელსინორს... მე შენ გეძახი, ჩემო ჰამლეტ, უშიშარ რაინდს, რომ ჩემი დაშნა შენს მახვილზე გამალესინო!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
