"ასოცდაცხრამეტი - ორმოცდათოთხმეტი- სამოცდაშვიდი..." გახსოვდეს, პოეტო, და თუ ვაჟკაცი ხარ, იყავი მშვიდი! მოკვდი და გაცოცხლდი! იცინე! იტირე! იფიქრე! წერე! ღვინო სვი, დათვერი და დასაძინებლად მიბრძანდი მერე! ძილშიც გაიხსენე ის ლურჯი სამოთხე, სადაც ფრთებს შლიდი: "ასოცდაცხრამეტი-ორმოცდათოთხმეტი- სამოცდაშვიდი..." რეკე და იცოდე: ორკაპიკიანი საუბრის სიტკბო ისეა, - საკუთარ სახლში ან მამულში დაბრუნდი თითქო... ყოფილა ამქვეყნად ბედი, ეს ოხერი, ნატვრაზე დიდი: "ასოცდაცხრამეტი - ორმოცდათოთხმეტი- სამოცდაშვიდი..."
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
