გამომიტანა ბუნებამ მსჯავრი: სულზე ბორკილად მადევს ასაკი და მაინც შენი ეტლის ვარ მგზავრი, თუ გნებავს - შენი გზის ავაზაკი. მე შენსკენ დიდხანს მოვქონდი ტალღას, ვით უგრძნობელი ნივთი, საგანი... და შენი ყველა ცოდვა ვარ ახლა და არა ერთი იმათთაგანი. ვერ ჩამოვჯდები სიბერის ქოხთან, თუმცა, რას ვეძებ, თვითონ არ ვიცი. რაც დღემდე მოხდა, თავისით მოხდა, რაც დღემდე ითქვა, ითქვა თავისით. და ვიდრე შენსკენ მოვქონდი ტალღას, შემთხვევის მონა და ბედის ურჩი, წლები ზრიალით გაფრინდნენ მაღლა, ვით ნამსხვრევები ყამარის ჭურჭლის. მათ აღასრულეს ბუნების მსჯავრი, ხუნდად დამადეს სულზე ასაკი... და მაინც შენი ეტლის ვარ მგზავრი და მაინც - შენი გზის ავაზაკი.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
