ქარის ხმა ისმის ახლა გამებად, ჩემს ღამეს შენი მთვარე დანათის, სრულდება ეს თვე როგორც წამება, როგორც თოვლი და როგორც ბარათი. ღამეს კი ღამეს სავსე მთვარიანს, სახეს უფარავს ღრუბლის ნიღაბი, ამბობდნენ ჩვენზე - კარგად არიან, მაშინ როდესაც - ცუდად ვიყავით. ახლა კი ღმერთს ჰგავს შენი დანახვა, ქარი ხიდიდან ხიდზე გადადის, მოვკვდები ოღონდ იყო თანახმა, შენ დაგრჩეს - ჩემი წილი ჟანგბადი. ნახე, როგორ ჰგავს ცა და ოჯახი, ერთმანეთს, მაგრამ უერთმანეთოდ ყურს ვუგდებთ ახლა ბევრის მოძახილს და ვხვდებით ბევრთან არ გვაქვს საერთო ენა, აზრი და გამონახვადიც არის წარსულში არარაიმე, მთვარე ჰკიდია როგორც ნახატი და გამთენია სუნთქავს აივნებს. ველოდი იმას რასაც ველოდი, შენ მზეს გააჩენ პირმშოს კი არა, ამ წელიწადის საქართველო კი - ცხრამეტ იანვარს იმშობიარებს. ვიღაც იკითხავს სადღაც - რა ხდებას, შენ კი ამ კითხვის მარტივ მტკიცებად, ნათლისღება და ლექსი დაგხვდება, როცა ხვალ დილით გაგეღვიძება...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
