კაცი იყო. ერთი. უბრალო. ერთიც უმიზეზო სოფელი, ახლაც თვალწინ მიდგას უფალო, მისი საოცარი პროფილი. ხუთი ვაჟი ჰყავდა ომამდე, ხუთი თითი ჰქონდა დაზგამდე, შემდეგ ხსოვნას - ხოტბას ასხამდნენ, შემდეგ სევდა უფრო მომრავლდა. ორი ვაჟი შერჩა ბაბუას, ორი თითი შერჩა ბაბუას, ბედმა უდარდელად ცხოვრებას, სიბერეშიც არ შეაგუა. ბოლოს ლოცვა დაიმეგობრა, მაგ დროს კადრი ჩანდა ისე რომ - თითქოს თითზე უფრო დარდობდა, - ღმერთო, პირჯვარს ვეღარ ვიწერო...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
