ასეთ ცხოვრებას მე სამოთხეს არ დავარქმევდი, ალბათ წინასწარ რომ ვერ ვჭვრეტდე მძიმე ეპოქას, ბევრი თუ არა - ეს პატარა მიწის ნაკვეთი, ერთ ვაშლის ხეს და ჩვენს პატარა ერთ შვილს ეყოფა. შემდეგ კი ოფლში მოზელილი პურის ცომივით, მოგიტან სიზმრებს, შეპირებულ მინდვრის ლიანებს, შენ კი იქნები ჩემს ნეკნებთან წამოწოლილი და მეორე შვილს შობის დილით იმშობიარებ. ასე წამოვალთ სამოთხიდან, მკვიდრნი სამოთხის, დაგვრჩება უკან ვაშლის ხე და ზეცის დიდება, გზა და გზა ცოდვებს შვილებივით თითზე ჩამოთვლი და მზე სახეზე სირცხვილივით მოგეკიდება. სირცხვილის მზეებს მოვიფერთხავთ ისევ გზადაგზა, მიჩვეულ ნაყოფს მომაწოდებ მშრალი ხელებით, შემდეგ გავცდებით დედამიწას, წარსულს, ათასგვარ ლოცვებს, პლანეტებს, გამოგონილ სისულელეებს. მოხდება წარღვნაც, საუკუნის უამინდობა, უარს ვერ მეტყვი შენს ადამს და ცამდე მინდობილს, როდესაც შვილებს გავაყოლებთ ნოეს კიდობანს, ხოლო მე და შენ მარტო წავალთ ჩვენი კიდობნით. ერთ ვაშლის ხეს და ჩვენს პატარა ერთ შვილს ეყოფა, ბევრი თუ არა - ეს პატარა მიწის ნაკვეთი, ალბათ წინასწარ რომ ვერ ვჭვრეტდე მძიმე ეპოქას, ასეთ ცხოვრებას მე სამოთხეს არ დავარქმევდი!...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
