ნეტავი დიდხანს ითოვოს ღმერთო! ჩემი ოთახი უცხო ხმების ტანჯვით გაივსოს, ჩემი ოთახი ატივტივდეს ბედნიერები ილუზიაში და მოლოდინში, რომ გაყვითლებულ მოგონებებს ჩავკიდო ხელი და ტირილით შევბრუნდე სულში. ნეტავი დიდხანს ითოვოს, ღმერთო! რომ დავიბრუნო ძველი სიზმრები- ტვინის ხვეულში ხოჭოსავით აცოცებული, რომ გაყინული ჭრილობა შეთბეს და ფანჯრებს იქით პეიზაჟის ერთფეროვნებამ, და ფანჯრებს იქით პეიზაჟის განურჩევლობამ გამახსენოს ჩემი სიმხდალე- უცოდველობად მონათლული დიდი ხნის წინათ... საუკუნეა არ უთოვია! საუკუნეა გამოფიტულ ოთახში დავრჩი, საუკუნეა ჩემს სხეულში, როგორც ტაძარში, აღარავინ აღარ ლოცულობს!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
