მთვარე – მიჯაჭვული ანდრომედა და ღამის უღმერთო მისტერია. წვიმებიც რაღაცას დარდობენ და წვიმებიც რაღაცას მისტირიან. ვაჰ, დღეთა ანაზდად დაცილება, განაზდა, განელდა მხურვალება. ხეები აგვისტოს აცილებენ და ტანზე სიყვითლეს იხურებენ. გაქრა ძველებური გახელება, მთები მყინვარებში იძინებენ, გადავიწყებული სახელები ძველი გემებივით იძირება. (ფიქრთა უეცარი მდუღარება.) რაღაც სავალალოს და ეჭვიან, ყოვლად უფერმკრთალეს მწუხარებას, გული დაჯერდა და დაეჩვია. აღარც მიჯაჭვული ანდრომედა და არც შუაღამის მისტერია აღარც ის წვიმები დარდობენ და აღარც უშენობას მისტირიან.
გურამ ლაცაბიძე - მეცამეტე თვის პოეტები guram latsabidze - mecamete tvis poetebi
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
