არასდროს მიყვირია ქუჩაში: – მარჩიელი, მარჩიელი! მაინც მიპოვეს. მოდიოდნენ და მოჰყავდათ დაბზარული ხელისგულები და სველი კენჭებივით პრიალა თვალები. მეც ვიჯექი და ვიგონებდი, სიცოცხლის ხანგრძლივობას და უტკივილო სიყვარულს. ზოგჯერ სიმართლ
... კითხვის გაგრძელება »
ამ უღრან ტყეებში, ამ მიუსაფარ მინდვრებზე… ქრისტე ღმერთმა რომ ჩამოიაროს, მე ცრემლებს ვართავდე, შიშზე ვმღეროდე და ომებზე. გუდიანმა კაცმა რომ ჩამოიაროს, მკვდარ თოჯინასთან მოთამაშე მნახოს. ეპისკოპოსმა, ავტომობილი აუდით, რომლის წინაშე სიკვდილიც უძლუ
... კითხვის გაგრძელება »
ვერ ვიყვირე, ჩემი ღმერთის უკეთესობა, ვერც დანომრილი პოეტივით ვიქეცი ყვავად, რომ გამიხარდეს ფრენის შესაძლებლობა. მე, როგორც რბილი და დამყოლი ქვა, ქვისმთლელის ხელებში, უხმოდ ვემსგავსები ანგელოზს, რომელიც ცდილობს, გადაგეფაროთ
... კითხვის გაგრძელება »
– არავინ ამოგათრევს ჭაობიდან! – ჭკვიანივით თქვა. ასე ვიჯექით, ერთმანეთის პირისპირ, როგორც მე და შენ – მწვანევ. ზოგჯერ მინდა დავაკაკუნო, ბამბის ჩხრიალივით რომ არ მეშინოდეს ალაყაფების და კოდალებიც ყველა ქვეყნის ისე ბევრია… იქნებ ასე სჯობს
... კითხვის გაგრძელება »
ნეტავ როგორი ხარ ბიძაჩემო? ერთი სურათიც არ დარჩა შენგან, ერთი მხსენებელი. ზოგჯერ მგონია, მე მოვიგონე, ჭკუასუსტი ბიჭის ამბავი, სიცოცხლეშივე მიმალული სახელით, და მოდის ასე ჩემი გენი – მზე და მთვარესავით ლამაზი მამიდებით და მოჯადოებული მამაჩემით,
... კითხვის გაგრძელება »
ორმეტრიან თოვლს რომ გაკვალავ, ერთი ხის სანახავად, რადგან მოგენატრა, როგორც ის ადამიანი, რომელსაც ვერ მიეყრდნობი, ვერ ეტყვი: – მართლა არ ვიცი, ვის სჭირდება ამ მტრულ კედლებზე მიწერილი ორსიტყვიანი თავგადასავლები და რომ
... კითხვის გაგრძელება »
მომიყევი, ჭრიჭინობელავ, ზაფხულის გაუთავებელ ღამეებში რას ჩურჩულებენ ნასახლარები? ამ ხატს ვაჩუქებ, ოქროს ეკლებიანს, ვინც დამიხატავს ჩხირკედელა ბიჭუნას, დურგლის შვილს – დგას და იცინის დგას და ჩიტებს ათავისუფლებს. გადავშლი რომ
... კითხვის გაგრძელება »
ცაზე ჩიტები მიწერილი – გადმოვწერე და მზეფერადი – დედაჩემი. დღე კი ისეთია – უღიმღამო, ჩრდილიც კი გაყვითლდა და ჩითის სიცილით აღარ მომდევს. თმებს გაიშლის დედინაცვალი, ბედის მორჩილი და ღამეს გახედავს, ტყისკენ მიმავალს. კარგი, <
... კითხვის გაგრძელება »
მესიზმრა, ნინო დარბაისელი იყო წინასწარმეტყველი, ფერადი მუთაქები შემოეწყო, იჯდა და წინასწარმეტყველებდა. მესიზმრა, ტოტებზე შემხმარი საწყალი ბეღურები სიცივეს იცილებდნენ, ცა იყო ლურჯი და უცვლელი, ცდილობდა, გაეცინა მზეს. მესიზმრა, უგულო თებერ
... კითხვის გაგრძელება »
ჩემს გამოგონილ სიხარულში, ზღვის წინ ვდგავარ, ზურგით მთებისკენ, შეყვარებული – ფსკერის სიმაღლეზე. სინამდვილე კი ბევრად მარტივია – ვიდრე ჩემი ქმარი ნადირობს, მე გამოქვაბულის კედელზე ვხატავ სარკმელს, რომელიც ზღვას გადაჰყურებს და ზღვიდან ამომავალ მზ
... კითხვის გაგრძელება »