ჩვენ აღმართს მივუყვებოდით, როცა შენ მომიბრუნდი და მითხარი, რომ ერთი სიტყვაც არ მითქვამს შენს ახლად ნაყიდ კაბაზე, რომელიც მართლა ძალიან გიხდებოდა.
არ ვიცი, რატომ მიჭირს ხოლმე თქმა, რომ საშინლად მომწონს შენი ყველაფერი, არ ვიცი.
...
შეიძლება იმიტომ, რომ არც იმ აღმართზე ასვლისას შემიმჩნევია, ჩემი მუხლებზე გაწყალებული შარვალი თუ ლანჩაამძვრალი ფეხსაცმელი და არც ამ უშენო, თითქმის წელიწადშესრულებულ მარტოობას ვიმჩნევ.
შეიძლება იმიტომ, რომ ახლაც, მაშინდელივით მინდა, ჩემთან ერთად მყოფი თუ კილომეტრებით დაშორებული, ჩემს სიახლოვეს სივრცისა და დროის გარეშე, უსიტყვოდ გრძნობდე.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
