შეიძლება, ეს გაქცევაცაა, მაგრამ მიხარია, რომ გათენებისთანავე, ჩავიცვამ ჩემს მძიმე მაღალყელიანებს, მოვიგდებ მხარზე ძველმანებით სავსე ზურგჩანთას და წავალ ამ მოცემულობიდან შორს...
ვივლი და ვიხეტიალებ უდაბნოებში, კლდეებზე, ყველაზე ხრიოკ ადგილებში, სადაც არცერთი ყვავილი ხარობს, სადაც მხოლოდ რწმენა იზრდება, რომ ყველაფერი, რაც ირგვლივ ხდება, უფლის ნებაა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..