ვაგლახ! ამ ქვეყნად საუკუნოდ ვერ დასახლდები,
ამ საწუთროში დასრულდება შენი არსება,
მაგრამ აღსასრულს შეუპოვრად მაშინ დახვდები,
თუ შთამომავალს უანდერძე შენი მსგავსება.
მაშინ მშვენება, ზეცისგან რომ სესხად მოგეცა,
კი არ დაჭკნება, ხელმეორედ გაიკვირტება,
სიკვდილის მერეც შენი სული ფრთებს არ მოკეცავს,
და შენი შვილით უკვდავება დაგიმკვიდრდება.
თუ არ მივხედეთ ტაძრებიც ხომ დაიშლებიან,
გადიქცევიან უპატრონო ნასახლარებად.
ვერ გაუძლებენ ზამთრის დღეებს ქარიშხლებიანს,
სიკვდილისა და ბოროტების გასახარებლად.
და თუ სიცოცხლე გინდა გქონდეს დაუშრომელი,-
მამა ხომ გყავდა, შენც იყავი სხვისი მშობელი.

O, that you were yourself! but, love, you are
No longer yours than you yourself here live:
Against this coming end you should prepare,
And your sweet semblance to some other give.
So should that beauty which you hold in lease
Find no determination: then you were
Yourself again after yourself's decease,
When your sweet issue your sweet form should bear.
Who lets so fair a house fall to decay,
Which husbandry in honour might uphold
Against the stormy gusts of winter's day
And barren rage of death's eternal cold?
O, none but unthrifts! Dear my love, you know
You had a father: let your son say so.