ეს გაზაფხული შემხვდა შენს შემდეგ, შენს შემდეგ მივდევ ვიწრო ბილიკებს. მე დავიღალე აღმართებში და როცა შევდექ, შემრცხვა და ბედი, ჩემივ ბედი გავაქილიკე.
და კვლავ მოვდივარ, სიმშვიდეა ჩუმი ნიშანი, რომ გამარჯვება უსათუოდ ჩემია ბოლოს. შორი ნათელი მეგებება შორის გზისანი და სადარდელად, მეგობარო, შენ დამრჩი მხოლოდ.
მშვიდობით! გული მხოლოდ მიზანს ესაკადრისა და ჩემს ნაბიჯებს აშოლტილი ხენი ლოცავენ, მე გავიმარჯვებ - მოწამეა მიწა ქართლისა და გაზაფხულის ცაა მოწამე.
1938 წ, გორი.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
