ჩვენ განვშორდებით, შეხვედრის ჟამი დარჩება, როგორც თეთრი ზღაპარი, შენი მსუბუქი ნაბიჯის ჩქამი, შენი მზერა და ხმა გასახარი. მე დამავიწყდა ქართული ხმები, მე შენი ხმები ვით დამახსოვდეს, ვიცი: გრიგალებს ერთად შევხვდებით, მაგრამ ერთმანეთს - ვეღარასოდეს. და წავლენ დღენი... ჩვენს საფლავებზე ეპიტაფიებს დაფარვს ხავსი, მაგრამ ჩემს ლექსში ჩამქრალ თვალებზე ვინმე შკრთება გრძნობებით სავსე. ადგება ქართულ სიმღერის ფეთქვა შენი რუსული ხმების შეხებად, როგორც ყოფნაში შეუხვედრელთა მოუხუცებელ ლექსში შეხვედრა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
