ნელიკო გოგუაძე - თამაში / neliko goguadze - tamashi
ჩვენ ყველა დილა სარკის წინ ვირგებთ როლს და თამაშს ვიწყებთ, ვთამაშობთ და ვცდილობთ სარკეს არ ჩავხედოთ თვალებში. მთელი ცხოვრება ნიღაბმორგებულები ვთამაშობთ შვილს და არ გვინდა უძღები გვიწოდონ, მეგობარს და ხშირად თვალს ვარიდებთ - არც ისე ადვილია, დას და ვცდილობთ სიყალბის გარეშე მისი თვალებით ვუყუროთ სამყაროს, ვთამაშობთ ცოლს და ვგრძნობთ, რომ დადგენილი თამაშის წესებს ვარღვევთ, ხშირად არც ვნანობთ - და ეს არც ისე ძნელია. ვთამაშობთ დედას და გვინდა თბილ უბეში გამოვაზამთროთ შვილი, ვთამაშობთ საყვარელს, რომელიც არასოდეს გვყოლია, შეყვარებულს რომელიც წარსულს დავუტოვეთ, მორიგეობით ვირგებთ ერთგულების და ღალატის ნიღაბს და ხშირად გვეშინია მისი ჩამოხსნის - არ გაგვაშიშვლონ რადგან საკუთარი თავის თამაში ძალიან ძნელია. ხშირად ვმათხოვრობთ და ამ ცხოვრებას სიყვარულს ვემათხოვრებით სიძულვილით შეპყრობილები. ჰო! ცხოვრებამ ბევრი როლი გვარგუნა და ქუჩის ლაბირინთებში მიმავლები ვცდილობთ არ ჩავიხედოთ ქვაფენილის დიდ თვალებად ქცეულ წვიმის გუბეებში, გვეშინია საკუთარი თავის დანახვის, რომელსაც ხშირად ფეხს ვაბიჯებთ. ცხოვრება - ჩემი რეჟისორია და არ ვიცი რომელი როლისათვის დამადგამს გვირგვინს.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
