შენ მიდიოდი და ქვაფენილს სველ ნაფეხურებად უტოვებდი წარსულს. მოხრილი მხრებით... დახრილი მზერით... თვალებში ჩაღვრილი ტკივილით და დაღეჭილი სიგარეტით... ჯიბეში კი თითები ნერვიულად სრესდა მალბოლოს კოლოფს. შენ მიდიოდი და ქვაფენილს სველ ნაფეხურებად უტოვებდი ჩვენს შეხვედრას, როდესაც გაუთავებლად ვლაპარაკობდით და უთქმელს ვტოვებდით მთავარს. არ ვიცი, რატომ მაგრამ ეს ორივემ კარგად ვიცოდით და მაინც... შენ სიგარეტის კვამლს აყოლებდი ფიქრს, მე - ყავის სიტკბოს. და ორივე ვფიქრობდით იმ წუთზე, როცა ჩვენი ირიბი და სადღაც ერთ წერტილში გადაკვეთილი მზერა გაშიშვლდებოდა და ჯიბეში ნერვიულად მთრთოლავი თითები აღარ დასრესდნენ მალბოლოს კოლოფს. მერე კი.... მერე ქვაფენილს წყვილად დააჩნდებოდა ერთადმავალი ჩვენი სველი ნაფეხურები.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
