სოფელს დაჰღმუის მზე უშობელი. შენ წევხარ ჩუმად ლაფაროში - თვალდახუჭული და ცალი ყურით ქვესკნელებს უსმენ. მამამ რამდენჯერ მოინდომა შენი გაგდება, შენი დაკარგვა, მე კი... ვერ შეგელიე, ვერ გაგიმეტე.
ახლა კი ლეკვთა ღავღავ-წკმუტუნს და მძუანობას, მე შენი ღრენა მირჩევნია ბალანგაცლილი, მე შენი ყეფა მირჩევნია ყრუ ხორხიანი. ახალ ლეკვთათვის - ძნელად ინდობა ეზო-კარი და სამყოფელი. ვუწყი - მათი ნერვები მშიშარაა და შემპარავი... ხოლო ლიწკვინტა გასლეპილ კუდით, სულ იფარავენ უკანალს და ბნელში გარბიან. ხშირად კი ხშირად უცხო ფეხებთან გორავენ მუდამ. ხოლო ძუკნები - გზადაგზა ყრიან წირპლიან ლეკვებს. ასე მრავლდება მაწანწალა და სალახანა.
მამამ რამდენჯერ მოინდომა შენი გაგდება, - შენი დაკარგვა... მე კი... ვერ გაგიმეტე ბებერო ძაღლო, ვერ გაგიმეტე.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
