ვზივართ მე და ჩემი ბიჭი მდინარიდან დაბრუნებულნი გადაჭრილ მორზე, სოფლის სასაფლაოს გვერდით, ირგვლივ შამბნარია და მყუდროებას მხოლოდ კუტკალიების ხმა არღვევს. ვზივართ ასე ერთმანეთის პირისპირ... მარადისობაში წამით დასიზმრებულები, ერთი საწყისის ორი საპირისპირო პოლუსი. მე სიკვდილისაკენ ვიხრები, ის სიცოცხლისაკენ. აქედან ასიოდე მეტრში მამაჩემის საფლავია.
წუხელ მესიზმრა ჩემი ბიჭის ღიმილი ჰქონდა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
