– ვაჰ რა ზორბაა, სად გეიზარდა, ჭო, ეს ამხელა, – ორმოცს ყაბულ ვარ, მოგეც და მორჩა... დაგრეხილ რქებზე მარჯვედ მისწვდა დევკაცი ხელად და... ძლივს შეაგდო სასწორზე ყოჩი. სევდით შეავლო მხარნაბდიანს პირუტყვმა თვალი, `ნეტავი შენა, კვლავ მთებში ახვალ...~ და ახალ პატრონს, ბედნავსიანს, ბედზე გამწყრალი ფეხებათრევით შინისკენ გაჰყვა. გაჰყვა, როგორც გემს, ფულზე გაცვლილი ერთ დროს გაყიდულ ქართველ კაცივით...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
