ო, რა ამაყად დავატარებთ სიცივის გვირგვინს! მახსოვს, ოდესღაც ვკითხულობდით უთქმელად აზრებს ვხედავდით სულებს ერთმანეთის ნიღბების მიღმა შედევრად ვრქმნიდით ღიმილების უნიჭო ასლებს.
დაჭიმულ ძარღვებს მიეყინა წვეთები სისხლის სულის კედელთან შედგა სუნთქვა და აიტუზა ვეღარ ვწერ ლექსებს, მიმეკარგა შეგრძნება რითმის მხოლოდ ტკივილებს, მხოლოდ ცრემლებს, შემორჩი მუზად.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
