...და სული ღრუბლებში, ტერფები მიწაზე დახეთქილ-დამზრალი... და ფიქრი უხეში: რისთვისაც ვეწამე- უღირსი, წამხდარი. სისხლში გაფოთლილი სტიგმები ლაქებად, სხეული დამცხრალი... და მზე არყოფილი მზერას ელანდება- სმარაგდის საყდარიც. ბაგე დაშაშრული, სიტყვები რიოში, და უნდო საზღვარი, და საიქიოშიც დარდიც გაბასრული, შროშანიც დამჭკნარი... ზეცა დახეული, ცრიატი ამინდი, იმედი - ნაცარი... ტვინში ჩახვეული: „ჯვარს ეცვი, თუ გინდა, საშველი არ არის.“
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
