არეულ მარტის,არეულ ფიქრებს თან წაუია შენი ღიმილი, სიკვდილის ქარებს დაუკრეფია შენთვის ვარდების თეთრი გვირგვინი. ყელს მიებჯინა ტკივილი წლების, ბოლო წამია,მოვკვდები წავალ. ღამის წყვდიადო მე მიტოვებულს, გადამაფარე სუდარის კალთა. უკანასკნელი წამი გრძელია და არ მთავრდება ჩემი ტკივილი, ახლა სიცოცხლე წამით მომინდა მაგრამ მესტუმრა შავი სიკვდილი. მოვაგონდები უჩემო მამას, დედა კალთაში დაიწვე ნს ცრემლებს, არ დაიტიროთ ჩემი სიკვდილი, ფიქრში მაცოცხლეთ მუდამ თქვენს გვერძე. და მეგობრებო მე თქვენ მიყვარდით, საგზლდ წავიგე ჩვენი ერთბა, სიცოცხლე დავთმე ფიქრთა ღვიძილში და გზა სიკვდილის ალბათ მელოდა. ზეციურ ბილიკს ბოლო არ უჩანს ამ გზას გაჰყევი ეულ ნაბიჯით ამაოებას ალბათ შევსთხოვდი ოღონ დამტოვე.ოგონდ გამიშვი, სიცოცხლემც დაგთმო,გაქცია ცხედრად და ავთირდებით ,არ მომკვდარიყო, მარადისობის სანთლად იღვრები ფიქრებში ახლა შენ ნოდარიკო.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
