*** ისეთი ადამიანებიც არიან, რომ გტოვებენ მაგრამ არსად მიდიან. საკუთარ სისხლში იგროვებენ შენს სიმარტოვეს და არასოდეს ბრუნდებიან.
*** შენი ბავშვობა მენატრება რაც არ მინახავს. ახლა შენს ფოტოს ვუყურებდ და ასე მგონია, რომ ფოტოს უკან ლანდივით დგას ჩემი ცხოვრება, და რაღაც მახსოვს იმ უჩემო წარსულიდანაც.
*** სიცარიელეს ისე შევეგუე, გზისკენ გახედვის მეშინია - ვინმე არ გამოჩნდეს. არაფერი ვიცი, არავის ვფიქრობ და არაფერს ვჭამ. ჰაერითა მაქვს სავსე თვალები და ჰაერს აქვს ჩემი თვალები. სიტყვებს რომ თავი გავუნაწილე, იმ სიტყვებიდან ჩემი თავის ამოკრეფა მიჭირს. იყო დრო გზის პირს საკუთარ ჩრდილზე რამე რომ მიმეწერა, წავიდოდი და ასფალტს კი არა მას შერჩებოდა. ყველაფერი შეიცვალა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
