მზე თავს დამესხა,ალყაში ვარ მხურვალე სხივთა, არც ეს ტრამალი არ მთავრდება-უდაბნოს ღელვით; მე მივუყვები ნაფეხურებს იგავთა-მითთა, მოსჩანს წარსული საქართველო-ჭექით და ელვით.
თვალწინ აზელილ ტალახივით რომ მიშლის ნამყოს ალბათ მირაჟი…თუ სიზმარია-ოხ ეს გრძნეულნი, ვიღაც ბინდიდან მოაბიჯებს-მკაცრ სიტყვებს ამბობს, ეს (ქა)რთულია,სიტყვართული,სიტყვახვეული…
მეცნაურება მე მისი სახე-ტანი ვეება, ნაიარევი ნაკვთებიდან ცეცხლის ალებით, ვგრძნობ მისი გული კაეშანით განესვენება, მშობლიურია მისი მზერა-მამის თვალებით.
დიდხანს მიყურა, მეტი სიტყვა აღარ მაღირსა, პასუხად კითხვაზე ირონიულ ღიმილს ვიღებდი, ბოლოს იკოცნა კოჟრიან ხელზე-გულთან დამისვა, სითბოს მაგიერ გულზე მჭრელი ხიშტი ვიგრძენი.
ზურგი მაქცია,როგორც უღირსს,მხილებულ ცოდვილს… ის ერთი კითხვა გულს მისერავს- “ქართველი ხარო”?… მივხვდი შენს წუხილს,ირონიას მხილებულობის; ეს შენ იყავი,შენ მამხილე,შენ წინაპარო….
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
