გულსაკლავია ამ სოფლების მარტო დარჩენა, ეს სახლები ხომ ყრუ კედლებად ქცეულან ახლა, ნასახლარებს კი ღამღამობით ცრემლი დასჩემდათ და ოთახებიც ვერ უცქერენ აისებს ახალს.
ნაკოშკარებზე ამოსულა მწვანე ჯეჯილი, საკვამურებში თეთრი ბოლი არ ადის მაღლა, მდუმარება ჰყავს სოფელს ჭირად შემოჩენილი და არც გამვლელი არავინ სჩანს მდინარის გაღმა.
ბოსლებიდანაც აღარ ისმის,ძროხის ზმუილი, არც არვეები არ ტკეპნიან ბილიკებს ახალს. აღარ აყრუებს არემარეს ძაღლი ყმუილით და ბაბუებსაც დავიწყნიათ ვენახის ჩაყრა.
მიტოვებული გუთანია აქ დარჩენილი, უხედნავ მოზვრებს ელოდება რომ მიწა დახნას. ბოგირები კი წყალდიდობას გადარჩენილი, უფუნქციობით გადაღლილნი ნატრობენ მახრას.
სოფელი დარჩა უპატრონოდ,როგორც ობოლი, ეკლესიაშიც არვინ სწირავს უფლისთვის საკლავ, არც მარხილისთვის იქსოვება დიდი გოდორი და აღარც რახი არ იხდება დარდი რომ ჩაკლას.
ნაკოშკარებზე ამოსულა მწვანე ჯეჯილი, მომტვრეულია საკეტები საფლავის კართა. და ეს სოფელი, დარჩენილი,როგორც ობოლი, ისევ მოელის გუთნისდედას,რომ იქცეს ახლად...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
