ადამიანთან ჯერაც არმოსულ ფიქრებს,აზრთა გზაგასაყარზე უნდა დავხვდე, რათა გზა ავუბნიო,იმ იმედით, რომ მოტყუვდებიან და ჩემგან ნასწავლები გზის ბოლოს მდგარ, ჩემს უფიქრო ქოხს ესტუმრებიან
ფიქრის ტივებზე ჩამომსხდარან ბაცი ლანდები და მიცურავენ ნისლიან ზღვაში სიმარტოვისა. არ იძვრის ბინდი,საიმედო ჩაქრნენ ფარნები დამდგარა ჟამი გამოუთქმელ აზრთა გლოვისა.
აზრებს რომელთაც არ ეღირსათ ფურცელზე წერა და მწერალთაგან ვერცერთმა რომ აქცია მღერად. დამწუხრებული დამსხდარიყვნენ ტივებზე ყველა, რათა მუზისათვის გულის დარდი დუმილით ეთქვათ.
მუზამ კი მათი სატკივარი ისმინა ერთხანს, შემდეგ გაფრინდა საჩივრებით ლექსების ღმერთთან და თითო პოეტს თითო აზრთა კრებული შეხვდა ღმერთლექსი ფიქრს რომ არიგებდა ღამეში მზესთან.
დამთავრდა გლოვა და დაიწყო ახალი ერა. რითმთა მდინარე აბობოქრდა მკითხველთა მწველად. იმ მრავალთაგან უმცირესი მეც წამემღერა, იქნა მიზეზი თავის თავზე ლექსის საწერად..
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
