მოდის ხეიბარი გაზაფხული, ახალ გულისტკივილს გვიქადის. ფიქრი მოლოდინითთ დაზაფრული სულ გამიგიჟდება იქამდის, სანამ მოეთრევა მარტიანი თავის ნასესხები ავდრებით. მანამდე ვიქნები დარდიანი, სანამ მე და თოვლი დავდნებით. ალბათ კვლავ ეცდება ჩაგვითრიოს ფერად კოკრებში და კვირტებში. ვფიქრობ მოგაკითხავთ საიქიოს, მელოდეთ,ნუ შემიშინდებით. მაგრამ,ახლა ისევ ზამთარია, ისევ თეთრ ფანტელებს მოველი, გული ფიფქებივით დამფრთხალია და ისევ აშინებს, ყოველი მერცხლის გულსაკლავი წივილი და ღრუბელდაფრენილი ცისკარი. კახპა გაზაფხულის ღიმილიდან სხვას რას მოველოდე მითხარი.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
