აქსიომაა,დაღმართს შემდეგ აღმართი მოსდევს. მე ეგ დაღმართი ჩავიარე უკვე ბოლომდე, ახლა კი დროა,აღმა ავყვე გუშინდელ მომსვლელს. (სხვას შეიძლება სამოთხეშიც არ გავყოლოდი) ორი დღისაა,გუშინდელი სტუმარი ჩემი. ორი კაცი ვარ დღეის იქით,გულიც გადიდდა. შენ გიხაროდეს მოყვარევ და ატირდეს მტერი. მე ვბედნიერობ ,რადგან უკვე აღარ ბადრდნის და შავი ღრუბლებიც დაფანტულან,თეთრად არიან. ყველა მოქიშპე გამიწბილდა,ბოღმისგან სდუმან. საოცრებაა,სასწაული,როცა ქარიან, როცა წვიმიან,ბნელ ღამეში ინათებს უმალ. სასწაულია,მა რა არის, უეცრად როცა ავდარში თვალებს გაახელ და უკვე დარია, შენ ღვთისმშობელო შეიწყნარე, ეს მამის ლოცვა და მოწყალებით მოახურე, ციცქნა მარიამს ეგ წმინდა კალთა,მოსახელე რადგან შენია. მუდამ ფარავდე ,რადგან დიდხანს უნდა იაროს. მე გულგაღეღილ ლოცვის გარდა რა დამრჩენია?! ბედის დოლაბი სულ წაღმა, რომ დაატრიალო.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
