წვიმაა,ქალაქი ნაფეხურს ირეცხავს, წიხლნაკრავ სილურჯეს ირჩენს. მარტია,თეთრგულა მერცხალმაც იმერცხლა, ბუდისთვის შენობას ირჩევს. ასფალტზე აგროვებს ნაწვიმარ ტალახს და ვაი რომ არ არის მიწა. სოფლად ეკლესიაც კი აგვიბალახდა, ჭრიჭინა ნასახლარს იცავს. ჭერი ჩამოიქცა,ძაღლი გაიტრუნა, ქალაქში გამორბის ყველა. შენ რა დააშავე სტუმარო ჩიტუნავ, სოფელს თუ სჭირდება შველა?! მალე გაიცლება სულელი ზაფხულიც, დროა გამგებელი ყოვლის. ზამთარს ელოდება,ოდა დაზაფრული, კერას გაუთეთრებს თოვლი. სულს ღაფავს,ინგრევა უკაცო სოფელი, თოფებს მოენატრათ ტყვია. მოდაა ასეთი რომ ეკალმოფენილ საფლავსაც,შედევრი ჰქვია. წვიმაა,ქალაქი იარას იშუშებს. იქ მთებში შავდება ღელე. ქალაქი მერცხალსაც როგორმე იგუებს, სოფელს რაღა დარჩეს მერე?! რჩება მოლოდინი,კაცის და ფანტელის, მომავალს გაჰყურებს ფინთად. თუ ქალაქს მოვირჩენ,ამ მძორებგატენილს, მთაში დასახლება მინდა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
