გრძნობებს ეპარებათ ფონად დეკემბერი, გარეთ ამინდებმა მკვეთრად აურია, მხოლოდ ერთი მინდა,ნეტავ არაფერი აღარ მახსოვდეს და როცა ხმაურიან ქალაქს გავეცლები,ვეღარ გავიხსენო ის,რაც დედამიწამ მსჯავრად მომისაჯა, მართლა დავიღალე ,მინდა მოვისვენო. ტაში ამ ცხოვრებას,რადგან გაიმარჯვა. დიდი ოვაცია ყველა \"სამართლიანს\" ყველა \"უმწიკლოა\" ყველა \"ქალწულია\" ნეტავ შემეძლოს რომ სადმე წავეთრიო, მაგრამ გალაქტიკაც \"ვადაგასულია\". როგორ ავირიე,ყველა შევიძულე, უკვე ლექსებზეც კი გული ავიყარე. ყველა ღია კარი ისე გავიხურე ვეღარ გავბრუნდები,როგორ დავიღალე! თითქმის ზამთარია,მალე ჩამობარდნის, მალე გაათეთრებს თოვლი არემარეს. ვზივარ ფანჯარასთან და თუ ჩამოვვარდი, ანუ თუ მოვკვდი და ისე გავიპარე, მგონი არაუშავს,თქვენ ნუ შეწუხდებით, რადგან სიკვდილია ბედის ირონია. მე კი ამ სამყაროს ვეღარ მოვუხდები რადგან ამინდიდან გამომდინარეა ყველა სუიციდი,ჩემში შინაგანად ცივი ჰავაა და ბარდნის უთავბოლოდ. სანამ თვითმკვლელობის მიზეზს მივაგნებდე ყავას სიგარეტი უნდა მივაყოლო.
ჩემში ზამთარია.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
