მე ვგავარ ფიქრისას დაკარგულ ოცნებას, რა უნდათ თავლაში ფრთაშესხმულ ტაიჭებს?! ეს ჩემი სამყარო,სიგიჟის კონცხია, უპირატესობას ხეტიალს ვანიჭებ... იწყება ბრძოლების ახალი ეტაპი, ალბათ ეს სხეულიც,ვეღარსად დაიტევს იარებს,ღრუბლებში დარაბებს კეტავენ, ძირს სახით ვეცემი,ავდგები და ისევ თავიდან ვეცემი,გარბიან თვეები... მარტოვარ,ხო ჩემი სიგიჟეც ესაა. ჩემდა სამწუხაროდ იმ უღელს შევები, რომლისგან ნახნავშიც ტკივილსღა თესავენ!
მგონი რომ ის დროა,სუნთქვასაც შევეშვა!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
