დადიან წყვილები,დახრილი თავებით, თითქოს ცის სიმძიმე ბეჭებზე აწვებათ, ტალღებზე ბორგავენ დაბმული ნავები, მთვარესაც სველი აქვს წილეთი ღაწვები,
წყვილები დადიან,მე გულში ვიცინი, ჩვენს შორის ზღვები და ათასი ქარია, ღამეებს ვათენებ, დილასღა ვიძინებ, მუშტებით ვერ ვამტვრევ მანძილის გალიებს,
დრო გადის,მე უფრო ვნებდები სიყვარულს, და შენი თვალები,გიჟივით მახელებს! ჩვენ ზეცის სიმძიმით,მხოლოდ თუ ვიხარებთ, ფურცლები ინახავს ჩვენს უკვდავ სახელებს!
მიყვარხარ!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
