ჩემს სამშობლოს არ დასჭირვებია მამაჩემის წითელი დიპლომი, სიღრმისეული განათლება და ზამთრის სიჩუმესავით მძაფრი ადამიანურობა. ჩემი ქვეყანა გულმკერდგამოჭმულ, მანტიაშემოცმულ ჩუჩელად იქცა და კიდევ უფრო მეტად არ დასჭირდება ჩემი ფარატინა ატესტატი, კბილებით დაცული პიროვნული თავისუფლება და ახლად გამომცხვარი ღირებულებები.
და როცა ზურგსუკან თვრამეტ წელს, თვრამეტ დაბეჭდილ ვაზნას ვამწკრივებ, მოგონილი სიჯიუტით ვახელ თვალებს და ვიმეორებ : "მეც თუ მეტკინა უარყოფა, ჩემოდანში ჩავალაგე ყველა ოცნება, სულმოუთქმელად ავუშვი დაბორკილი ფრთები და აღარ მოვიხედე უკან, ვინღა შეუშვერს საკუთარ კისერს, გოლგოთას გზაზე, ჯვარმოკიდებულ, ჩემს საბრალო, დაჩრჩილულ სამშობლოს?" და სანამ კითხვას თავადვე ვუპასუხებ, დავყურებ მიწას და ვცდილობ არაფერზე ვიფიქრო, გარდა სიმშვიდისა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
