გულის სარქველზეც კი, ყველა გემატომა ვფიქრობ, პოეზიის არის სუროგატი თითქოს, სხვისია და მაინც გემატება თითქოს, კოლოფში გაქვს ბოლო სიგარეტი დგები,ღამეა და წვიმის ტრიუმფალურ თაღის ძიებაში, ხდები ნერვიული. ტირის ტრილოგიას თითქოს ტირიფები შენ კი, არ ნებდები იმ გზებს, ვერ მიუვალ მთას, რომ გაგონებს და უფრო გეწერება ასე განწირული,როგორც ბაირონი. ყივის მამალი და თითქოს, გარეწარი ბედის არსებობაც, უფრო ბურანია. უკვე, თენდება და ცა კი, მეწამული მოჰგავს, ყველა იმ გზას, შენთვის ვერ მიუვალს. ბოლო ყივილიც და ისევ ეწამები როგორც ბაირონი.ხდები ნერვიული მაგრამ გახსენდება,რომ ხარ სუროგატი ყველა სტრიქონის და ძალაც გემატება, იქვე კოლოფშია, ბოლო სიგარეტი, იქვე სარქველებზე, ჩნდება გემატომა.
