შენ ხარ ესმერალდა,მე კი მონატრება სუნთქვა, ხშირია და ზოგჯერ უფრო რთული. მესმის გაგიჟება,მაგრამ მონოტონურ მაჯისცემასავით, შენსკენ მომართული ვგავარ უსასრულოდ,შეშლილ ბარათაშვილს. შენ ხარ ქალღმერთი და უფრო არტემიდა მე კი მეეზოვე.როცა ბარათებს ვშლი ძველი უჯრებიდან,მინდა არტერია ისევ შევიხსნა და როგორც ეფესოში, ყველა სილამაზე, პეშვზე დავიტიო. ისე, გამჯდარი მაქვს სუნი, მე ფესვებში წვიმის,ფოთლების,რომ მგონი დატირება, უკვე ზედმეტია, თანაც მონოტონურ მოჰგავს მელოდიას,მე კი არტერია უკვე შევიხსენი,ვგავარ მონატრებას, შენ კი ქალღმერთი ხარ,თანაც არტემიდა.
