ჩემი მშობლები, ახლაც იმ ძველ, სიმებს უვლიან ოთახის კედლებს, რომ კვებადნენ,როგორც აირი და თუ უღმერთოდ, ეს სიცოცხლე სიმბოლურია უპოეზიოდ, ამოსუნთქვაც რაღაცნაირი ფერმკრთალია და ზოგჯერ უფრო უღიმღამოა. ჩემი მშობლები დღეს წიგნებსაც ისე უვლიან რომ გალაქტიონს სარკმლებიდან უღიმის ღამე და მთაწმინდაზეც მთვარე, მხოლოდ მისეულია. ჩემი მშობლები,დღეს ჩოხებსაც ისე უვლიან როგორც, წვერს უვლის ორმოცი დღე ჭირისუფალი რადგან სიკვდილი სიცოცხლეზეც ღირსეულია ასე ცხოვრების აღარა გაქვს მეტი უფლება. ჩემი მშობლები თუ უვლიდნენ უწინ ტერასებს ახლდა დგანან და შვილებივით სიმებს უვლიან თუკი უღრმერთოდ სიცოცლხეა უინტერესო, უპოეზიოდ ამოსუნთქვაც სიმბოლურია.
